Kilka słów o Jacku Pałkiewiczu.
Reporter, eksplorator, odkrywca źródła Amazonki, od 40 lat przemierza peryferie świata. Twórca survivalu w Europie, jest powszechnie uznawanym autorytetem w dziedzinie przetrwania. Mieszka trochę we Włoszech, trochę w Polsce. W 1975 r. pokonał Atlantyk w roli dobrowolnego rozbitka. To 44-dniowe doświadczenie wykorzystali badacze z NASA, zainteresowani problematyką izolacji i granic ludzkiej wytrzymałości.
Dwa lata pływał jako oficer na statkach „tanich bander”, potem pracował w afrykańskich kopalniach złota i diamentów. Od połowy lat 70. kierował wieloma ambitnymi wyprawami w poszukiwaniu osobliwości ginących cywilizacji, niezwykłych zjawisk i ludzi. Przecierał szlaki na Borneo i Nowej Gwinei. Jest weteranem Sahary, poznał najdalsze kresy Syberii. Najczęściej podróżował w stylu XIX-wiecznych odkrywców: na wielbłądach, jakach, słoniach, bądź reniferowymi zaprzęgami, piechotą, chińskim sampanem czy indiańskimi pirogami. W 1994 r. dotarł w Górnym Orinoko do Janomami nie utrzymujących kontaktu z zachodnią cywilizacją.
Uczył kosmonautów strategii przetrwania w skrajnie surowych i niegościnnych środowiskach. Podobne zajęcia prowadził w cyklu pozarządowego programu dla jednostek antyterrorystycznych, w którym obok innych krajów uczestniczyli oficerowie Gromu, Policji i Straży Granicznej. Szkoli kadry menadżerskie w przekraczaniu barier osobowości w warunkach krańcowego obciążenia. ”Jeśli ktoś nie musiał zmierzyć się z własną słabością, aby ją przezwyciężyć, to nie może twierdzić, że jest silny”, napisał kiedyś Jacek Pałkiewicz.
W 1996 r. jego naukowa ekspedycja ustaliła źródło Amazonki, rozwiewając tym samym kontrowersje, co do miejsca narodzin największej rzeki świata. W 15 lat później władze peruwiańskie wzniosły tam obelisk z tablicą upamiętniającą odkrycie, a prezydent Włoch nadał odznaczenie Kawalera Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.
We Włoszech o jego szkole przetrwania powstał film fabularny Uomini duri (Twardziele).
W 2007 r. został odznaczony Medalem Prymasowskim Zasłużony w Posłudze dla Kościoła i Narodu, oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Papież Benedykt XVI uhonorował go „za wybitny dorobek w promocji człowieka i zaangażowanie w pracę charytatywną oraz edukacyjno-wychowawczą” krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice (Dla Kościoła i Papieża).
Z rekomendacji Thora Heyerdahla, w 1994 r. elitarne Królewskie Towarzystwo Geograficzne w Londynie przyjęło go do swojego grona.
Angażował się w ratowanie zdrowia naszej planety. W 1994 r. kierował na Syberii międzynarodową Misją ekologiczną kosmonautów (patronat prezydenta Borysa Jelcyna) przeciwko agresji człowieka w integralność przyrody.
W 2013 r. Jacek Pałkiewicz przypomniał o chlubnym polskim dziedzictwie narodowym na kresach państwa rosyjskiego, przy okazji podejmując wywołujący emocje temat normalizacji stosunków dobrosąsiedzkich oraz budowy mocniejszych więzi międzyludzkich.
Był zaangażowany w działalność opozycyjną. Po ogłoszeniu stanu wojennego zorganizował we Włoszech centrum pomocy humanitarnej. Wśród kilkunastu transportów skierowanych do Komisji Charytatywnej Episkopatu, przemycano także dla podziemia Solidarności farby drukarskie i papier. W konsekwencji zamknięto mu wjazd do kraju i za „wrogą działalność” umieszczono w rejestrze Połączonego Systemu Ewidencji Danych (PSED) z centralą w Moskwie, gdzie katalogowano największych w państwach Układu Warszawskiego wrogów komunistycznego systemu.
Był tematem prac dyplomowych, licencjackich, magisterskich i innych.
Honorowy ambasador Mazur w ramach światowego konkursu na „7 Nowych Cudów Natury” (2011 r.). „Jestem dumny - mówi Pałkiewicz-, że Kraina Wielkich Jezior została uznana za najpiękniejszy region Europy, a w globalnej konfrontacji (477 konkurentów) uplasowała sie w drugiej siódemce unikatowych klejnotów, tuż za złotą listą Cudów Natury. Prześcignęła takie turystyczne giganty jak Malediwy, Galapagos czy Wielki Kanion Kolorado”.
Autor ponad dwudziestu książek, w 1998 r. otrzymał główną nagrodę „Bursztynowy Motyl” za najlepszą książkę podróżniczą roku (Terra incognita-Wyd. Bellona). Przewodnik po polskiej literaturze pięknej od XVI do XXI wieku 500 polskich książek, które warto w życiu przeczytać (Muza 2012) zaliczył Syberię Jacka Pałkiewicza do tych pozycji, które z różnych powodów wypada znać. W 2014 r. znalazł się na czwartym miejscu w rankingu (wg. Press) polskich autorów książek, którzy mają na koncie najwięcej przekładów swojej twórczości.
Przez kilkanaście lat pracował w Sette, dodatku ilustrowanym Corriere della Sera. Publikuje swoje reportaże na łamach poczytnych periodyków europejskich. W Polsce pisze m.in. dla Plusa i Minusa gazety Rzeczpospolitej.
Jego dokonania ukazuje Andrzej Kapłanek w biografii Pałkiewicz, droga odkrywcy (Wyd. Zysk i S-ka).
żródło: www.palkiewicz.com